هنر خوشنويسي يكي از هنرهاي برجسته ي ايراني است كه در گذشته با پيدايش و كوشش هنرمندان خوشنويس همواره راه پيشرفت و تكامل را پيموده است. بررسيها و پژوهشهاي تازه نشان ميدهد كه در عصر تكنيك فضا نه تنها هنر خوشنويسي پيشرفتي نكرده،بلكه دچار گونه يي واگشت و پس افتادگي گرديده است و ديگر مردم آنطور كه بايد دوستار فراگرفتن خوشنويسي و خواستار زيباييهاي اين هنر نميباشند و يا دست كم روي كار آمدن افزار و ماشينهاي جديد نگارش توجه باين هنر را از ميان برداشته است. هنر خوشنويسي و حسن خط از ديرباز مورد توجه بود و كار كسانيكه در خوشنويسي كوششي بكار نميبردند مورد نكوهش واقع ميشد،چنانكه نورالدين عبدالرحمن جامي ضمن سفارش خوب و خوش نوشتن بناپسندي كار بد خطاطان نيز اشاره كرده و گويد:
حرفي كه بخط بد نويسي
در وي همه عيب خودنويسي
در خوبي خط اگر نكوشي
از بهر خدا نه تيز هوشي
