تابلو گیتارنواز پیر اثر پابلو پيكاسو

در اوایل قرن بیستم، پابلو پیکاسو یکه تاز توسعه، پیشرفت و نمایش هنرهای بصری بود. یکی از دلایل شهرت پیکاسو این است که او از جمله بنیان گذاران سبک هنری کوبیسم بود. البته او در طول دوران کاری خود به سراغ سبک های دیگری هم رفت. در نقاشی هایی همچون گیتارنواز پیر که مربوط به دوره افسردگی او هستند (۱۹۰۱ تا ۱۹۰۴)، پیکاسو معمولا از پالت تک رنگ، فرم های صاف و مضمون هایی محزون و غم بار استفاده می کرد.
مضامین غم بار و این نوع سبک نقاشی دوره افسردگی پیکاسو زمانی شروع شدند که یکی از دوستان صمیمی او به نام کارلوس کاساگماس (دانشجوی هنر و شاعری که بیش تر به خاطر دوستی اش با پیکاسو مشهور است) در پاریس خودکشی کرد. در این دوره، پیکاسو هنرمند شدیدا با مصیبت های مردم سرکوب شده همذات پنداری می کرد و در بسیاری از تابلوهایش، به ترسیم بدبختی های مردم فقیر و بیماری پرداخت که از جامعه طرد شده بودند. خود پیکاسو در سال ۱۹۰۲ تقریبا به بی پولی رسیده بود، به همین دلیل می توانست درک کند فقر چه احساسی دارد.
در تابلوی گیتارنواز پیر، مردی خمیده و نابینا را می بینیم که یک گیتار بزرگ را نزدیک خود گرفته است. بدنه قهوه ای گیتار تنها تغییر رنگی است که در تابلو رخ داده است. این ابزار موسیقی هم به صورت فیزیکی و هم به صورت نمادین، تنهایی این پیرمرد را پر کرده است. پیرمردی که به نظر می رسد حین نواختن دیگر توجهی به نابینایی و فقر خود ندارد. در زمانی که این تابلوی نقاشی خلق شد، نمادگرایان در ادبیات معمولا شخصیت های نابینایی خلق می کردند که از یک بصیرت درونی برخوردار بودند. به همین دلیل به نظر می رسد پیکاسو هم در این نقاشی تحت تاثیر این نویسندگان بوده است. قامت نحیف و استخوانی نوازنده پیر این تابلو هم چنین ریشه در هنر سرزمین مادری پیکاسو، اسپانیا دارد. اندام های کشیده و حالت درهم فرو رفته و لاغر این شخص شباهت هایی با ال گرکو، نقاش، مجسمه ساز و معمار قرن شانزدهم اسپانیا دارد.
نقاش برای این که تاثیرگذاری تابلوی خود را بیش تر کند، از جزئیاتی اغراق شده استفاده کرده است. با کمی دقت می توان متوجه شد که صورت مرد کمی کشیده تر و درازتر از حد معمول است.
با توجه به این که به جز گیتار در کل تابلو از طیف های مختلف آبی استفاده شده است، رنگ قهوه ای گرم تر گیتار بیش تر از بقیه به چشم می آید. همین باعث شده است که گیتار به کانون توجه تابلو تبدیل شده و بحث های زیادی در مورد آن صورت بگیرد. گیتار، تنها نقطه گرما بخش نقاشی، تنها بارقه امیدی است که در تابلو وجود دارد. شاید در چنین زمانه تیره و تاری، این هنرمند نوازنده تنها دارایی که می تواند پیش خودش نگاه دارد هنرش است. گفته می شود که پیکاسو هم خودش را همچون این نوازنده می دید و در دوران تیره و تار زندگیش، تنها به هنرش دل بسته بود.